فایل پی دی اف چندتا از گاهنامه هایی که تو دوران دانشجویی و بعد اون کار کردم؛هرچند کار گروهی بود لکن اکثر مطالب اعم از مطالب تولیدی و جمع آوری شده و طراحی و ... کار خودم بود... کمر ریا بشکنه البته
گاهنامه دانشجویی پاکنویس در دفتر بسیج دانشجویی شهرستان کاشمر
گاهنامه دانشجویی قلم سرخ در حوزه دانشجویی شهید آوینی دانشگاه آزاد اسلامی شهرستان کاشمر
شماره اول / شماره دوم / شماره سوم / شماره چهارم / شماره پنجم
-شام چی خوردی؟
+من نونِ زیرِکباب خوردم
+تو چی؟
- وای خوش به حالت!ما قرمه سبزی داشتیم!
به قدر زق زق زدن نوک انگشتان پا، پیاده روی کردیم.من و تنهایی،با جیب های خالی مان. البته تنهایی ام جیب ندارد. تنهایی ام هوس سیگار کرده بود، از آن بهمن های سفیدِ پایه کوتاه؛ و من که سیگار نمی کشیدم پیشنهاد به ادامه حرکت دادم تا حداقل قبل از رسیدن طوفان به مقصد رسیده باشیم.
مقصد کجاست؟ نمیدانم ؛ شاید #مقصد همین رفتن است، همین گذشتن و گذرکردن...
میرفتیم و هوا به غایت سرد بود و یخناک. به قدری سرد که حتی سگ هم پر نمیزد چه برسد به آدمیزاد. البته من آدمیزاد بودم ولی تنهایی ام نه... تنهایی ام می توانست به #ماه پربزند
به یک نقطه ی عطف در زندگی نیازمندم
نقطه ای عطفی که دستم را بگیرد و از مینیمم نسبی یا چه بسا مطلق زندگی ام بالا بکشد
اکیدا صعودی بودنم را آرزوست...
حدود یک هفته ای میشه که در حال و هوای پیاده روی اربعین هستیم.اینی که جمع میبندم به خاطره اینه که دو نفریم.من و رفیقم مسعود.تو این مدت هم یا در حال صحبت از کار و مسیر بودیم و یا در حال آماده سازی وسایل و خرید تجهیزات و ایده یابی برای پیاده روی.
قرار شده با سازمان سراج و در قالب تصویربردار اعزام بشیم.حرکت روز یکشنبه و از محل سازمان خواهد بود.تجهیزاتمون رو آماده کردیم و تو کوله و کیف جاسازی کردیم.فقط مونده یه سه پایه فیلمبرداری که قراره فردا قبل حرکت برسه.
البته هنوز وسایل شخصیم رو جمع و جور نکردم و البته لیست دعاهام برای زیر گنبد رو و ایضا وصیتنامه.
هنوز هم نمیدونم باید چه حسی داشته باشم...
روضه ی "حبیب" و "جون" هم فراموش نشود...
خوابیده بودم و خواب میدیدم که در خوابم ، خوابیده ام و کابوس می بینم! در خوابم میدیدم بختکی سنگین با تمام سنگینی اش روی سینه ام نشسته است و من مدام تلاش می کردم که تکانی بخورم . یادم نیست کدام ذکر خلاصم کرد شاید لااله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین بود!
اما بالاخره از خواب پریدم؛اذان گفته بودند؛ نماز خواندم!
و دوباره خواب!
کاش بیدار میشدم...
وعده ی خداست و لا ریب فیه
پس نزدیک میشوند ، دقایقی که بیاییم و صحن امام حسین و حضرت زینب را در بقیع بسازیم
صحن رسول الله و حضرت علی ؛ در کنار هم
صحن امام رضا با ایوان طلا و سقاخانه اش
صحن حضرت مادر؛ که بین صحن ها باشد و بی هیچ دری
نه اینکه کسی جرات جسارت داشته باشد؛نه! محض رضای امام حسن است که دری نصب نمیکنیم...
چه صحنی بزرگیست صحن جامع بقیع ، حتی بزرگتر از صحن جامع رضوی...
فکرش را بکن؛چه ضریحی بشود...
استاد فرشچیان کجاست؟
طرحی بزن استاد که جبران همه ی مظلومیت های بقیع باشد...
مظلومیت دست های بسته ی امام سجاد و امام باقر . مظلومیت جعفر صادق.
چه گنبدی بسازیم...
گنبدی بزرگ و طلایی که از دور ، چشم دشمنان آل الله را کور کند
با گلدسته هایی که اشهد انّ علی ولی الله را هر صبح و ظهر و شام در زمین و زمان پخش کند...
...
کاش برای حضرت مادر هم میشد
وعده ی خداست و لا ریب فیه
گاهی سکوت کن و برو
برو و مرا با تنهایی هایم تنها بگذار
.
.
